Even voorstellen - Monique van Ingen

Mijn naam is Monique van Ingen.

Ik ben ruim 26 jaar gelukkig getrouwd en trotse moeder van twee, inmiddels volwassen, zoons.

In mijn vrije tijd wandel ik veel en rijd ik graag op mijn motor rond, beide liefst in bergachtig landschap.

Het prachtige vak wat ik uitoefen is op

een bijzondere manier op mijn pad

gekomen;

Er ging een periode van twee en twintig jaar aan vooraf waarin ik gebukt ging onder fibromyalgieklachten.

Altijd maar moe, slechte concentratie en elke dag die energievretende pijn. 

Die pijnen zaten echt van top tot teen overal; van migraine, nek, schouders, handen, rug, heupen, knieën tot enkels en voeten.

In de ergste periode lag ik in een bed in de woonkamer omdat ik gewoonweg niet meer kon.

Dat voelde vreselijk, een gevoel dat ik faalde als vrouw, als moeder en als mens.

De huisarts en de fysiotherapeut kwamen aan huis. 

Voor mijn huishouding had ik in die periode gezinshulp wat natuurlijk reuze fijn is.

Maar de herinnering dat ik beneden lag en de gezellige baddergeluidjes van boven hoorde van de gezinshulp die mijn zoontje in bad deed ……. die pijn kan ik mij nog goed herinneren. 

Dat is, als jonge moeder, niet hoe je wilt dat het gaat natuurlijk.

Na deze periode ging het iets beter hoewel de dagelijkse dingen een struggle bleven; huishouden en de boodschappen doen en dan ook nog koken savonds, dat deed ik dan zittend op een speciale kruk die in de keuken stond.

Aan het einde van de dag had ik nog weleens een zetje van mijn man nodig om de trap nog op te komen om naar bed te gaan. De situatie vroeg natuurlijk ook het nodige van hem en ook mijn moeder kwam bijna elke dag wel even langs om te helpen met de kinderen.

Ik richtte mijn leven erop in en soms ging ik toch over mijn grens en dan had ik weken en soms zelfs maanden lang meer last en kon ik minder goed functioneren.

Hoe beter ik rust en activiteiten wist te balanceren hoe beter het ging.

Met hier en daar weer een terugslag waarbij dan bijvoorbeeld mijn vingers krom gingen staan, pijn deden en alles een nog grotere uitdaging werd. Potjes opendraaien, groenten snijden maar ook knopen van kleding open en dicht krijgen was moeilijk en pijnlijk.

Toch ging het steeds wat beter. 

Ik testte met voeding wat de klachten erger maakte en wat het juist verminderde en deed aanpassingen, zo bande ik de cola en varkensvlees bijvoorbeeld helemaal uit.

Ik kon weer wat werken en dat vond ik geweldig. Het gevoel dat je weer meetelt in de maatschappij, iets nuttigs doet.

Uiteindelijk werkte ik twee dagen in de week in een winkel op de dijk in Volendam. We maakten de welbekende foto’s in kostuum en verkochten souvenirs aan toeristen van overal ter wereld.

Later werd dit een klompen winkel en werd ik …… ja echt waar …… klompenmaakster!

Ik bediende de 100 jaar oude, gietijzeren machines en met de hand sneed ik de klompjes in de juiste vorm.

Tegelijkertijd legde ik het hele proces uit aan de vele toeristen in het engels, in het duits en in enkele woordjes frans en spaans.

De interactie met de mensen vond ik ontzettend leuk.

Ik voelde mij er best goed bij met af en toe even een mindere periode.

Totdat…….

Mijn man op zekere dag besloot dat hij Mount Kilimanjaro wilde beklimmen.

Met zijn 5895 meter de hoogste berg van Afrika.

Hij was al vaker zonder mij op wandelvakantie geweest en dat was natuurlijk prima onder de omstandigheden.

Maar nu voelde ik mij best goed, ik kon langere wandelingen maken van een kilometer of zeven.

En ik voelde de wens: Hoe mooi zou het zijn wanneer wij dit samen zouden kunnen gaan doen?!

Ik wilde mijn man niet blij maken met een dooie mus dus ik zei niets.

De volgende dag ging ik ‘even gezellig mee’ om hem in te schrijven voor het Kilimanjaro avontuur.

Ik zat daar met oren op steeltjes; zou ik dit ook kunnen?

Ik vroeg aan de organisator of hij misschien foto’s had van hoe het er aan toe gaat tijdens zo’n beklimming.

Ik zag mensen wandelen met een rugzak. Nou ja, wandelen dat kon ik. 

Ik begon meer en meer vragen te stellen en de antwoorden bevielen me. Zou ik ….. ?

Mijn man zette zijn handtekening onder de overeenkomst en hij zei: Nou, Monique denkt er dan nog even over na.

Waarop de organisator zei: Man! Heb je die ogen van je vrouw al bekeken? Die heeft het allang besloten hoor!

Ik zei: Ja dat klopt, ik ga mee. Ik ga ervoor!

De beklimming zou over een jaar plaatsvinden en we bespraken dat ik hard zou moeten trainen om sterker te worden en uithoudingsvermogen te krijgen en ik had er zin in!

Ik had een jaar de tijd om de beste versie

van mezelf te worden.

Daarna zou ik dan wel zien of dat goed genoeg zou zijn om de top van Mount Kilimanjaro te halen.

Er volgde een jaar van radicale verandering van lifestyle. 

Ik had nog nooit een sportschool van binnen gezien en nu trainden we twee keer per week een uur met een personal trainer die ons ook hielp met voedingsadviezen.

Dit was voeding met inhoud, voeding om het lichaam te voeden in plaats van te vullen.

Hij adviseerde supplementen èn hij behandelde mij zodat mijn spieren steeds beter in functie kwamen en bleven.

Het doel  “Op de top staan van de Kilimanjaro” was heilig.

Ons hele leven stond in het teken van het halen van de top en het was fantastisch om samen zo’n enorme uitdaging aan te gaan. 

We wandelden zo vaak we konden.

Ik kreeg steeds meer energie en ik werd lichamelijk steeds sterker.

Op een gegeven moment kon ik weer goed traplopen en wat later kon ik zelfs met een gevulde wasmand de trap op. 

Wat een overwinningsgevoel gaf mij dat!

Ondertussen werd ik steeds gezonder en sterker en die gezondheid werd ook aan de buitenkant zichtbaar.

Hoewel ik veel en veel meer at dan ooit tevoren ging ik van maat 46 (waar ik nog net aan in kon) naar maat 38.

Dit was geen doel maar natuurlijk deed me dat ook enorm goed, ik werd steeds fitter.

Helpt mij dit bergop of helpt dit mij

bergaf?

Dit ene zinnetje maakte voor mij de keuzes (wat eet ik, ga ik nu wel of niet trainen, neem ik een drankje etc etc) reuze makkelijk. Ik koos altijd voor bergop, een heel jaar lang.

Van drie kilometer wandelen met een lege rugzak trainde ik mezelf naar twintig kilometer wandelen met een volle rugzak.

Van drie kilometer hardlopen, waarna ik letterlijk niet meer wist hoe mijn fiets van slot af moest, echt gebeurd!

Naar fluitend (ook letterlijk haha) tien kilometer hardlopen en fit aankomen op de finishlijn.

Mijn lichaam functioneerde zoals het hoorde, ik had geen pijnen meer en ik had bergen energie.

Kortom; ik was gezond geworden!!!

Kilimanjaro

Na een fantastisch jaar, waarin we zoveel fitter en gezonder waren geworden, vlogen mijn man en ik met onze groep van dertien deelnemers naar Tanzania.

Nu ging het echt gebeuren. 

Wandelschoenen, rugzak en een sporttas met de hoogstnoodzakelijke spullen om de top te halen waaronder bijvoorbeeld wanten voor min dertig graden want zo koud kan het worden daar boven.

Ik vond het enorm spannend.

We hadden een vlag laten maken met de naam en logo van onze personal trainer, die zat in mijn rugzak en die moest en zou ik vlaggen op de top als dank voor alles wat we bereikt hadden in het afgelopen jaar.

De eerste klimdag liepen we met onze toppers van gidsen door prachtig sprookjesachtig bosgebied.

We zagen apen in de bomen en de gidsen gaven ons veel informatie over het gebied en ook over het klimmen en dat je voldoende moet eten (5000 calorieen per dag!) en drinken.

We kwamen aan het einde van de eerste dag aan in het eerste kamp dat op 3000 meter lag.

Fantastisch, we waren er gewoon echt!

De volgende ochtend was ik al om 6.30 uur buiten in de vrieskou van het uitzicht aan het genieten, zo bijzonder. 

Een klein stemmetje in mijn achterhoofd zei: Geniet maar zoveel je kunt, stel voor dat het te zwaar is dan is dit je laatste dag hier.

Dus ik genoot en ik liep en ik had focus: stap voor stap voor stap.

Voor de zekerheid liet ik mij wat ondersteunen door een gids bij hele grote stappen op de rotsen omhoog.

En ik kwam aan het einde van de dag aan in het tweede kamp en ik voelde me goed; sterk en fit.

Wie fit was mocht nog even mee op verkenning en hoogtestage met een paar van de gidsen en ik mocht ook mee, geweldig vond ik dat.

Er volgden nog een aantal fantastische dagen op Mount Kilimanjaro, telkens kwamen we een kamp hoger. Het werd kouder en kouder, vooral snachts.

Snachts moeten plassen was echt heftig, heel koud maar ook de hoogte en de verminderde zuurstof op deze hoogtes maakte alles wat je deed zwaar. Even snel terug naar je tentje lopen zorgde dat je volledig buiten adem bij je tent aankwam.

Probeer maar eens hard te rennen en dan door een neusgat te ademen, dat benadert het gevoel een beetje.

Voor de uiteindelijke toppoging vertrokken we om middernacht.

Ik had werkelijk alle kleding aan die ik bij me had.

We zouden de hele nacht moeten lopen en klimmen om bij het ochtendgloren de top te bereiken.

Bij elke stap moest je eraan denken om je tenen en vingers te bewegen anders zouden ze bevriezen (ja zelfs als je wanten droeg die tot min dertig gaan).

Stap voor stap voor stap.

Zo vreselijk onvoorstelbaar zwaar en zo verschrikkelijk koud, mijn drinkwater was inmiddels bevroren in mijn rugzak, dus verder zonder drinken.

Iedereen in de groep had een enorm zwaar.

En dan eindelijk, na uren en uren lopen en klimmen, komt de zon op.

Een van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb; de berg, de zon, de prachtige kleuren en schitterende gletsjers.

En toch ligt daar de focus niet.

Ik wil naar de top.

Stap voor stap voor stap.

Vanaf het laatste punt voor de top (Stella Point op 5756 meter) is het nog drie kwartier omhoog.

Ik loop voetje voor voetje, het is zo vreselijk zwaar maar ik weet dat het ga halen want ik ga dit niet meer opgeven.

Ik blijf maar stappen zetten en ik zeg mezelf dat dat het enige is dat ik hoef te doen, stappen.

Vlak onder de top kijk ik voor het eerst omhoog en ik zie het bord al dat op het hoogste punt staat;

Uhurupeak op 5895 meter hoogte.

Tranen van de megaprestatie van de afgelopen dagen en uren.

Tranen van het fantastische afgelopen jaar keihard aan mezelf werken.

Tranen van de ruim twee en twintig jaar pijn en beperkingen overwinnen.

Even later sta ik samen met mijn man bij het bord, de welkbekende topfoto wordt gemaakt.

15 september 2016

Ik voel me fantastisch, gelukkig en kneitersterk!!!

Ik pak de vlag uit mijn rugzak, armen wijd. Deze naam mag niet ontbreken op dit moment, de naam van de personal trainer en inmiddels vriend voor het leven. Ik ben zo dankbaar!

Leven na de Kilimanjaro

Gelijk na terugkomst (en eigenlijk al voor de klim) wist ik: Dit wil ik doorgeven en mogelijk maken voor anderen.

Er is eenvoudigweg veel meer mogelijk dan mensen vaak denken.

Als eerste heb ik mij gericht op voeding en hormonale balans en zo werd ik opgeleid tot Personal Hormonal Profiler. De invloed van voeding is enorm!

Daarna wilde ik de behandelmethode leren om pijn te kunnen verhelpen en spieren weer te laten functioneren zoals het hoort.

Daar heb ik zelf ook zoveel baat bij gehad.

Ik woonde op uitnodiging van mijn personal trainer een snijzaalscholing bij in het Erasmus in Rotterdam. Hierbij krijg je les van een professor die je, (aan de hand van echte menselijke lichamen ter beschikking gesteld aan de wetenschap), laat zien waar de spieren lopen en hoe ze werken en welke verbanden er bestaan tussen de verschillende spieren.

Van tevoren leerde ik me suf op de latijnse namen van de spieren en de aanhechtingspunten.

In die les zat ik werkelijk met mijn neus òp die tafel naar de spieren te kijken.

Hoe ziet het eruit, hoe zit dat vast en vooral hoe beweegt het allemaal en wat staat met elkaar in verbinding.

Razend interessant vond ik het dus bij de volgende scholing schreef ik mij gelijk weer in voor nog meer kennis.

Ik ging tevens een opleiding tot neuromusculair therapeut doen.

Dat ging niet zonder slag of stoot hoor.

Al die nieuwe informatie, al die spiertests en bijbehorende behandelingen die ik moest kennen, het was ontzettend veel.

Overal waar ik was had ik mijn leerstof bij me. Iedereen die langsliep observeerde ik om disbalansen in lichamen te leren herkennen. Kortom ik was er altijd mee bezig.

Ik kreeg bijles om me alle handelingen meer eigen te maken en de verbanden te leren zien.

Op de dag van het examen was ik ziek van de zenuwen maar ik haalde het!

Ik ging mensen in de sportschool, waar ik trainde, gratis behandelen om ervaring op te doen.

Ik begrijp nu vanuit mijn opleiding hoe ik in de tang werd gehouden door mijn lichaam, welke processen daarachter zitten en hoe je die zelf kunt beïnvloeden.

C-kracht

Met de C-kracht kerstactie van 2018 meldde ik mij bij C-kracht met de tekst:

Ik wil geen gratis behandeltraject winnen maar ik zou graag eens komen praten om te horen of er ruimte is voor een vrouwelijke behandelaar in jullie midden.

Dat was heeeeeel spannend om te doen!  Het gesprek met Chris kwam er.

Bij C-kracht was ik meer dan welkom en na nog een interne opleiding ging ik aan de slag.

Inmiddels ben ik trots teamlid van Team C-kracht.

Ik word heel blij van mijn beide collega’s, ontzettende fijne mensen (met gelukkig ook veel humor) die mij enorm hebben geholpen om op het niveau te komen waar ik nu ben.

Het behandelen en adviseren van

mensen vind ik zo fantastisch om te

doen.

Ik weet wat het hebben van (chronische) pijn inhoudt en ik weet hoe het is om daar vanaf te komen.

Hoeveel meer energie je dan ervaart en hoeveel makkelijker alles gaat.

Elke dag geniet ik ervan dat juist dàt nu mijn werk is geworden.

Ik luister naar de mens en het verhaal achter de klachten en dan gaan we samen een plan van aanpak opstellen, helemaal gericht op die persoon.

Hierbij kijken we naar vele facetten zoals houding, voeding, het verhelpen van pijnklachten door manuele behandeling en nog veel meer.

We geven een scala aan adviezen mee op meerdere vlakken zodat het lichaam van alle kanten wordt geholpen om weer gezond en fit èn pijnvrij te worden.

Wie weet herken jij jezelf of een ander in (delen van) mijn verhaal, mijn leven.

En misschien vraag je je af wat er voor jou mogelijk is.

In een gratis kennismakingsbehandeling vertel ik je graag de mogelijkheden!

Wat zeg ik? 

Ik sta te popelen!!!

Neem gerust contact op want, zoals je hierboven kunt lezen, het kan je leven meer verbeteren dan je ooit voor mogelijk had gehouden.